سيد يونس آذرشهری می‌گويد:

به مشهد مقدس مشرف بودم؛ يك روز متوجه شدم كه پولم گم شده؛ حتی پول برگشت به وطن هم نداشتم؛ به حرم رفتم و به امام رضا علیه‌السلام عرض كردم:

“پولم تمام شده و به کسی غیر از شما هم نمی‌گویم.”

شب در خواب از طرف امام به من گفتند: فردا صبح وقت اذان در جلوی درب فلان صحن حاضر شو و به نفر اولی که وارد شد مشکلت را بگو، او‌ مشکلت را حل می‌کند؛

 در موعد مقرر در محل حاضر شدم؛ اولين كسی که وارد شد همشهری ما بود که اهالی شهر به او تقی بی‌نماز می‌گفتند!

 من او را از دور می‌شناختم ولی چون به بی‌نمازی معروف بود از او كراهت داشتم به همین دلیل خود را از او پنهان كردم و چيزی به او نگفتم.

باز به حرم رفتم و تقاضای خود را تكرار كردم؛ شب همان خواب ديشب تكرار شد؛ صبح به گمان اينكه حتماً عوض شده در محل حاضر شدم؛باز تقی‌ بی‌نماز را ديدم از او رو گردانيده و به حرم رفتم و حاجتم را تکرار کردم.

شب سوم همان خواب قبلی تكرار شد؛ صبح سوم وقتی او را ديدم خود را سرزنش كردم كه من با نماز مردم چه كار دارم وظيفه من اطاعت از امام بود؛ جلو رفتم سلام و زيارت قبول گفتم؛

 او با گرمی مرا تحويل گرفت و من هم او ‌را در جریان مشکلم گذاشتم؛ او پول به من داد و پرسيد كی به وطن برمیگردی؟

 گفتم: پس فردا؛

 گفت: فلان ساعت در همان جا باش تا باهم برويم؛

در وقت مقرر در محل قرار حاضر شدم؛

 گفت: سيد بيا بر گردنم سوار شو برويم!
گفتم: بد است مردم می‌بينند!

گفت: كسی تو را نمی‌بيند!سوار شدم؛
گفت: چشم خود را ببند متوجه شدم او به هوا اوج گرفت؛ پس از چند دقيقه ديدم در آذرشهر هستيم!

 خواست برود دست به دامانش شدم و پرسيدم پس چرا به شما تقی بی‌نماز میگويند؟!!

گفت: چون نزد مردم نماز نمی‌خوانم؛
گفتم: پس كجا نماز ميخوانيد؟

گفت: وقت نماز که باشد هر کجا که باشم نزد امام زمان (ارواحنا فداه) می‌روم و پشت سر ایشان نماز را اقتدا میکنم.

 بسیاری از اولیای الهی گمنام و ناشناخته هستند کسی را قضاوت نکنیم و کوچک نشماریم.

 کار را برای رضای خدا انجام دهیم و نه برای حرف و چشم مردم.