نسیم یار

بی آئیم واقعیت های فوتبالی دنیای امروز را بپذیریم. بی آئیم بپذیریم جوانی که تا دیروز تنها در قاب تلویزیونی کریستیانو رونالدو را می دید و در بازیهای کامپیوتری تیمی را انتخاب می کرد که رونالدو بازیکن آن باشد، امروز با شنیدن حضور این ستاره نامدار جهان فوتبال در تهران از خود بیخود شده و تحت تاثیر احساساتش برای دیدن احتمالی او چند صد متر را بدنبال اتوبوس تیم النصر عربستان که رونالدو درون آن قرار داشت، بدود. یا با هزار زحمت خودش را به فرودگاه امام خمینی (ره) برساند، یا از آن سر تهران راهی ورزشگاه آزادی بشود و یا آنهایی که متمول تر بودند به هتل محل اقامت ستاره پرتغالی رفته و با اقامت یک شبه در آن هتل شانس خود را برای دیدن احتمالی رونالدو افزایش دهند!

با این میزان علاقه مندی دیگر چه فرقی می کند که دیگران در این باره چه می گویند. برای کسی که عاشق دیدن رونالدو پرتغالی است اصلا تفاوتی نمی کند که حرکتش را دیگران تقبیح می کنند و یا تائید! به تعبیر یکی از همین جوانانی که در اطراف هتل محل اقامت رونالدو اشک می ریخت، شاید دیگر چنین موقعیتی برای علاقه مندان به فوتبال در کشورمان پیش نیآید، به همین دلیل هم بهتر بود مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس کاری می کردند که علاقه مندان به فوتبال ستاره مورد علاقه شان را می دیدند و مطمئن باشید که اگر این موضوع را به ستاره امروز و دیروز فوتبال جهان هم می کفتند بدون شک او می پذیرفت و از آن استقبال هم می کرد.

بپذیریم وقتی امکان حضور تماشاگر برای تماشای بازی در ورزشگاه نیست و حضور بیش از ۲۷ نفر هم در ورزشگاه بزرگ آزادی از سوی AFC ممنوع اعلام شده است، شاید آن کار، تنها کاری بود که می توانست، عطش دیدن ستاره پرتغالی جهان فوتبال را تا حدود زیادی برطرف کند. پس به جای انتقاد از عمل علاقه مندان به فوتبال، خودمان را به جای آنها گذاشته و بعد دست به قضاوت بزنیم!

گروهک تروریستی منافقین برای برگزاری تجمعات مقابل محل برگزاری سخنرانی رئیسی در سازمان ملل شیوۀ مرسومی همچون دادن وعده‌های مالی، برنامه‌های تفریحی رایگان، دادن غذا و… دارد اما در حال حاضر به‌دلیل ممنوعیت تردد اعضا به سایر کشورها، ترس از ارتباط‌گیری عناصر با دستگاه امنیتی ایران در فضای مجازی برای جدایی از گروهک و ورود به ایران با پذیرش شرط تشکیل پرونده قضایی و همچنین نگرانی بابت تکرار فرار اعضای این تشکیلات از کمپ اشرف ۳ حاضر این شیوه دیگر جوابگوی نیاز آنها نیست.

منافقین شیوۀ جدیدی را برای جذب نیرو و سیاهی لشکر در تجمعات خود برگزیده‌اند. آنها با سو استفاده از جاذبه‌های جنسی برای جذب جوانان و اتباع بیگانه برای حضور در برنامه‌های خود، دختران و زنان زیبا و آرایش کرده را در با هدف عشوه‌گری و صحبت به ورودی کمپ پناهندگان مردمی فرستند تا بتوانند مردان را جذب کنند. از سوی دیگر پسران و مردانی جوان و به اصطلاح خوش‌تیپ را برای حضور در کمپ زنان مامور کرده‌اند.

⁨

دیوارنگاره جالب میدان ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

 
 نشریه آمریکایی فارن افرز: آیت الله خامنه‌ای ایران را قدرت برتر خاورمیانه خواهد کرد

ری تکیه (RAY TAKEYH) پژوهشگر ارشد اندیشکده “شورای روابط خارجی” آمریکا و رئول مارک گرشت (REUEL MARC GERECHT) مامور پیشین سیا با انتشار مقاله ای مشترک در نشریه “فارن افرز” با اشاره به گرم شدن بیش از پیش روابط ایران با روسیه و چین نوشتند که همزمان با افول قدرت و نفوذ واشنگتن، مسکو و پکن تصمیم گرفته اند که نظم لیبرال بین المللی را به چالش کشیده و ضمن استقبال از مقام های ایرانی، کمک های وسیع نظامی و اقتصادی به تهران ارائه دهند.

چین تجارت مقاوم در برابر تحریم های آمریکا و فن آوری پیشرفته را در اختیار ایران قرار داده و روسیه نیز به نوسازی نیروهای نظامی ایران کمک کرده است. در نتیجه تهران دیگر از فروپاشی اقتصادی هراسی نداشته و از لحاظ دیپلماتیک نیز با پکن و مسکو مثلثی را تشکیل داده که به انزوای جمهوری اسلامی پایان داده است.

…حکومت ایران بیش از پیش احساس قدرت و امنیت می کند.

با آغاز دومین دهه این قرن، رخدادهای بین المللی به سود آن رقم خوردند…

برجام نه تنها چراغ سبز به غنی‌سازی بومی در ایران بود بلکه راه را بر غنی سازی صنعتی ایران پس از ۱۵ سال از اجرای این توافق گشود….

اکنون تولید ناخالص داخلی ایران که بین سال های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ نصف شده بود، در حال رشد است و جمهوری اسلامی عضوی از سازمان همکاری شانگهای بوده و به بریکس نیز دعوت شده است. سران آمریکا یکی پس از دیگری امیدوار بودند که فشار مالی و دیپلماتیک بر ایران، حکومت آن را وادار به کنار گذاشتن داشته های هسته ای خود کند؛ اما اقدام های چین عملی شدن چنین سناریویی را غیرممکن ساخته و زهر تحریم های آمریکا را گرفته است.

روحیه جمهوری اسلامی در مقایسه با یک سال پیش پیروزمندانه است. جمهوری اسلامی از پس تحریم ها و اعتراض های داخلی برآمده و با کمک قدرتهای متحدش اقتصاد را به ثبات رسانده و شروع به تقویت نیروی نظامی خود کرده است.

در بخش پایانی این مقاله نوشته شده است: بقای انقلاب اسلامی در برابر دشمن اصلی اش به دست رهبر ایران تضمین شده خواهد بود و وی خاورمیانه را به منطقه ای تبدیل خواهد کرد که ایران پس از ۴۴ سال تلاش قدرت برتر آن خواهد بود.

 دیروز ایران در سالگرد جریان ضدامنیتی و فرهنگی «زن، زندگی، آزادی» سه تصویر مردمی بزرگ داشت :

 تصویر اول میلیون‌ها ایرانی بودند که وارد مشهد شدند، نه کسی برای آنها فراخوان زده بود و نه ماه‌ها برنامه، خبر و گزارش و فیلم تبلیغاتی و عملیات روانی برای آمدنشان طی یک سال تدارک دیده شده بود. برای این میلیون ها ایرانی اساسا بحث تجمع و اعتراض در سالگرد جریان «زن، زندگی، آزادی» نه تنها معنا نداشت بلکه کاملا ضد آن بودند.

 تصویر دوم تعدادی دیگر از مردم بودند که از فرصت تعطیلات استفاده کرده و برای استراحت به مسافرت‌های تفریحی و سیاحتی رفتند. این جماعت نیز در صحنه عمل توجهی به فراخوان‌ها نداشتند و برایشان اهمیتی چندانی نداشت که خارج از کشور چه درخواستی از آنها دارد.

 تصویر سوم شامل اکثریت همه مردم ایران می‌شود که دیروز برای اعتراض به خیابان نیامدند و بیش از 99 درصد مردم مشغول کارهای روزمره و یا حداقل غیر از تجمع و اعتراض بودند. این عدم حضور اعتراضی بزرگترین تصویر مردمی دیروز ایران زمین بود. تصویر بزرگی که شامل اکثریت مطلق جامعه ایران می‌شود و با آشوب، اغتشاش، ناامنی و اقدامات ضدامنیتی عدم همراهی عملی داشتند.

بنابراین با وجود این سه تصویر بزرگ، تمام جریان «زن، زندگی آزادی« و به خصوص لیدرهای داخلی و خارجی آن چه تصویری خلق کردند و در کجای تصویر مردمی ایران بودند؟! جواب دقیق این است که در خلق کوچکترین تصویر مردمی ناکام ماندند. اساسا تمام اپوزیسیون حتی با تابلو جدید دروغین «زن، زندگی، آزادی» در خلق تصویر مردمی ناتوان هستند و به خصوص در مواقعی که نقاب بزک کرده آنها به زمین می افتد.

اقلیت‌ترین وضعیت ممکن را در جامعه ایرانی پیدا می‌کنند.می‌توان گفت اپوزیسیون در سالهای اخیر بیش از آنکه تصویر مردمی داشته باشد، تصویر مجازی و رسانه‌ای داشته است. بماند که جریان ضدامنیتی و ضدفرهنگی، «زن، زندگی،آزادی» بیش از نود درصد آن مجازی بود و ما به ازای حقیقی نداشت، هرچند اندک زمانی توانسته بود بخش اندکی از جامعه را تحت تاثیر قرار بدهد.

 اما سوال اساسی و مهم این است که چرا ضدانقلاب و بیست سرویس اطلاعاتی که جریان «زن، زندگی، آزادی» را پشتیبانی می‌کردند در اولین سالگرد این اغتشاشات حتی در خلق تصویر مجازی نیز ناکام ماندند؟!

برای دادن پاسخ بهتر به این سوال باید یک مقدمه کوچک را دانست و آن اینکه خلق تصویر مجازی و رسانه‌ای عمدتا و عموما با جمعیت واقعی مردمی شکل نمی‌‌گیرد. همین که چند چهره یا سلبریتی را بتوانند به صحنه بیاورند می‌توانند القا کنند که اکثریت جامعه طرف آنها ایستاده است! همین که چند نفر محدود شعاری بنویسند یا خلق رویدادی ضدامنیتی و فرهنگی بکنند یا حتی تیترهای درشت از رسانه های خارجی بازنشر بدهند، می توانند تصویر دلخواهی به ظن خود شکل بدهند.

همین که به دروغ یک قصه قهرمانانه یا مظلومانه از یک کشته شده که ولو در عالم واقع یک جنایتکار جانی باشد رابه دروغ روایت کنند، می توانند مدعی باشند که تصویر مطلوب مجازی و رسانه‌ای خلق کرده‌اند و سپس با القاء و تحمیل همین این روایت دروغ به افکار عمومی، موفق می‌شوند که در بخشی از جامعه واکنش دلخواه خود را شکل بدهند. خلاصه آنکه کافیست تمام انگاره‌های مجازی و رسانه‌ای که در طول یکسال گذشته از جریان «زن، زندگی، آزادی» در ذهن و قلب‌تان شکل گرفته را مرور کنید و با تصویری که کل ایران دیروز شکل داد مقایسه کنید. قطعا میان تصویر رسانه‌ای و مجازی که در ذهن و قلب‌تان شکل گرفته تا واقعیت صحنه دیروز ایران همینقدر فاصله حقیقی وجود دارد.

حالا می‌توان جواب دقیق‌تر به سوال مطرح شده داد؛ واقعیت این است که نهادهای امنیتی، سیاسی و تا حدی نهادهای فرهنگی و اجتماعی کشور در یکسال گذشته بسیاری از منافذی که کمک به خلق تصویر مجازی و رسانه‌ای دروغین می‌کرد را هم مسدود کردند.

دستگیری صدها تروریست، کشف هزاران اسلحه و ده ها بمب، شناسایی و انهدام گروه های سازماندهی شده برای ایجاد اغتشاش و خرابکاری، وقفه در ارتباط بسیاری از سرویس‌ها با لیدرها و سلبریتی‌ها، فوریت بخشی بیشتر به پاسخگویی بهتر شبهات مطرح شده در افکار عمومی و ده‌ها ناگفته دیگر تنها بخشی از عملکرد مجموع نهادهای مهم کشور در ناتوان کردن جریان «زن، زندگی، آزادی» است که همه ضدانقلاب و برخی دولت های مهم غربی و به خصوص رژیم صهیونیستی تمام توان خود را برای زنده نگه داشتن آن به صحنه آورده بودند، بود. بماند که خود‌افشاگری ضدانقلاب در رو کردن ماهیت ضددینی، ضد فرهنگی و ضد وطن‌پرستی خودش آنقدر گسترده و عیان شد که بیش از همه چیز به افکار عمومی داخل کشور برای تصمیم‌گیری درباره این جریان متوهم کمک کرد.