نسیم یار

امام صادق(علیه السلام ) :

بپرهیزید از گناه در شب جمعه ، که عقوبت گناهان در آن شب مضاعف است ؛

چنانچه ثواب حسنات مضاعف است و هر که معصیت خدا را در شب جمعه ترک کند،

حق تعالی گناهان گذشته او را بیامرزد و هر که در شب جمعه ، معصیتی را علانیه (علنی) انجام دهد

حق تعالی او را به گناهان جمیع عمرش عذاب کند و عذاب آن آن گناه را بر او مضاعف کند.

مفاتیح الجنان ، ص 50، فصل چهارم ، در فضیلت و اعمال شب و روز جمعه

نه میتوان کسی را به اندازه او دوست داشت

نه میتوان او را به این اندازه دوست نداشت

اگر محبت ما به آن حضرت تا این حد شدید نیست

معلوم میشود که ما در روح خودمان مشکل داریم

والا او دوست داشتنی تر از این حرف هاست.

شهید سید مرتضی آوینی:

جنگ ما با شیطان از محراب نماز آغاز می‌گردد. محراب از ریشه‌ی «حرب» است، یعنی محراب نماز میدان جنگ ماست و با همان تکبیره‌ی‌الاحرام نخستین، نمازگزار همه‌ی قدرت‌های ظاهری و مجازی را نفی می‌کند و به مبدأ همه‌ی قدرت‌ها، ذات ذوالجلال، متوجه می‌شود.

محراب نماز میدان جنگ با قدرت‌های شیطانی است و پیروزی ما در جبهه‌های نبرد مدیون این مبارزه‌ای است که حضرت رسول اکرم آن را «جهاد اکبر» گفته‌اند. ریشه‌ی قیام ما و همه‌ی قیام‌های حقیقی در طول تاریخ انبیا در اقامه‌ی نماز است. نماز بلندترین فریادهاست و بجز نمازگزاران، هیچ کس نیست که جرأت فریاد کشیدن در برابر ظلم داشته باشد.

http://dl.aviny.com/multimedia/aviny/rf3/payame-amir-01.mp3

کار بچه مذهبی باید آن‌قدر خوب باشد که نیاز به توصیه نداشته باشد.

شهید ابراهیم هادی کسی بود که زندگی را فهمیده بود.

کار بچه مذهبی را نباید کسی تحویل بگیرد؛

بلکه آن‌قدرباید زحمت کشیده باشد و آن‌قدر کارش خوب و قشنگ باشد که خود کار، صدا کند.

طبق فرمایش پیامبر اکرم(ص) اگر جوان مذهبی، حرفه‌ای بلد نباشد، پس‌فردا می‌خواهد از مذهبی بودنش نان بخورَد.

مثلاً انتظار داشته باشد که «چون من مذهبی هستم من را استخدام کنید!»

در حالی که وقتی هنر و حرفه‌ای داشته باشد، حتی اگر آن طرفش، کافر هم باشد نمی‌تواند او را حذف کندو کنار بگذارد چون به حرفه‌اش نیاز دارد.

شهید ابراهیم هادی هم کسی بود که زندگی را فهمیده بود،

زندگی را بلد بود و می‌دانست زندگی یعنی چه؟

 من فکر می‌کنم ایمان شهید هادی نبود که او را اسوه قرار داد؛

بلکه سبک زندگی‌اش بود که او را به این مقام عالی رساند.

توصیه میشود مربیان عرصه تعلیم وتربیت کتاب خاطرات شهید ابراهیم هادی را حتماً بخوانند.

استاد پناهیان

فرصت ناب بعد از ماه رمضان را از دست ندهیم. مثل کسی نباشیم که از فروشگاه کلی خرید کرده، ولی در جعبه را باز نمی‌کند!

حال خوش بعد از ماه رمضان، شبیه حال خوش بعد از ورزش است!

چرا در مفاتیح الجنان، برای ماه شوال ادعیۀ چندانی نوشته نشده؟

بهترین استفاده از فرصت بعد از رمضان، آغاز یک برنامه‌ی سبک یکساله برای «عادت به خوبی‌ها» است.

 یکی از غفلت‌های مهم ما این است که قدرِ بعد از ماه مبارک رمضانِ خودمان را نمی‌دانیم. در حالی که هرچه در ماه مبارک رمضان عبادت کنیم،

تازه آغازی برای زندگی خوش معنوی پس از ماه رمضان است.این‌کار مثل این است که از فروشگاه خرید کرده‌ایم، حالا بعد از ماه رمضان، این خرید را به منزل آورده‌ایم و باید درِ آن را باز کنیم و از آن استفادهکنیم ولی معمولاً استفاده نمی‌کنیم.

 حال خوش بعد از ماه رمضان، شبیه حال خوش بعد از ورزش است. خیلی بد است که انسان از نشاطی که بعد از ورزش جسمی و روحی پیدا می‌کند، درست استفاده نکند.

 حالِ خوش بعد از ماه رمضان، شبیه حال خوش بعد از کربلا است. کسی که به کربلا برود و حال خوشی پیدا کند، او بعد از کربلا وقتی به هیأت برود، خیلی بیشتر از قبل، به او مزه می‌دهد.

 چرا در مفاتیح الجنان، برای ماه شوال ادعیۀ چندانی نوشته نشده است؟ چون ما در ماه رمضان سنگ‌تمام گذاشته‌ایم، و حالا خودمان باید با انرژی و توانی که در ماه رمضان به‌دست آورده‌ایم، بدویم و مسیر را ادامه دهیم. مثل دونده ای که به صورت طبیعی: «بعد از عبور از خط پایان، چند قدم دیگر هم می دود!»

 کسانی که یک‌دفعه‌ای ترمز می‌کنند معلوم می‌شود که حرکت‌شان در ماه رمضان حلزونی بوده است!

 بعد از ماه رمضان، رفتارها باید تفاوت پیدا کند. یکی از سفارشات ائمه «عادت دادن جان خویشتن به کارهای خوب و خیر» و اهمیت علمیات"عمل مداوم” است.

 عادت فقط مربوط به رفتار نمی‌شود. می‌شود قلب را به برخی دوست‌داشتنی‌ها عادت داد. پیامبر(ص) می‌فرماید: «قلبتان را به رقّت(نازکی) و تفکر عادت دهید» (اعلام‌الدین/146)

مثلاً بگوید: «من عادت کرده‌ام گریۀ در خانۀ خدا را دوست داشته باشم» نه اینکه «یک حالی پیدا کنم و بروم درِ خانۀ خدا گریه کنم!»

 ما نمی‌خواهیم فقط به یک «حالِ خوش معنوی» برسیم، بلکه می‌خواهیم به «مقام خوش معنوی» برسیم. مقام‌ یعنی یک حال خوش همیشگی.

انسان در آنجا «مقیم» می‌شود نه اینکه یک لحظه شهاب‌وار بیاید و برگردد.حالا چطور می‌توان به مقام خوش معنوی رسید؟ با “عادت".

 بهترین زمان برای این ایجاد این «عادت» بعد از ماه رمضان است، چون ما دیگر هیچ‌وقت این‌قدر قدرت معنوی نداریم.

 برای ایجاد عادت، برنامۀ یک‌ساله نیاز است. و بهترین وقت برای یک برنامۀ یک‌ساله از این ماه، رمضان تا ماه رمضان بعدی است. اگر این کار را انجام دهید، ان‌شاء الله تا شب قدر سال آینده، به نتایج خوبی خواهید رسید.

علیرضا پناهیان