نسیم یار

 یکی از بزرگان می فرمود:

ساعت هایی که ماها داریم دوتا صدا دارن…

یه صدای ظاهر - یه صدای باطن

صدای ظاهرشو همه بلدن..

تیک - تاک

تیک - تاک

اما این ساعتا یه صدای باطن هم دارن که نمیشنویم..

با هر ثانیه ای که جلو میره میگه:

“عمر ، رفت - عمر ، رفت - عمر ، رفت”

یکی از مسائلی که در موردش بازخواست میشیم گذرعمر هست که در چه راهی خرجش کردیم..

حضرت علی علیه السلام در حکمت74 نهج البلاغه می‌فرمایند:

«نَفَسُ الْمَرْءِ خُطَاهُ إِلَى أَجَلِهِ»

انسان با نفسی که می‌کشد قدمی به سوی مرگ می‌رود.

باید خود اعضا و دستگاه‌های فرهنگی قبول كنند و باور داشته باشند كه ما این جایگاه را به‌عنوان یك قرارگاه مركزی [قرار دادیم‌]. تعبیر “قرارگاه” ممكن است به بعضی گوشها سنگین بیاید - قرارگاه یك اصطلاح جنگی است، اصطلاح نظامی است - و بگویند آقا، قرارگاه مال مسائل نظامی است، شما در مسائل فرهنگی هم فكر نظامی را رها نمیكنید!

واقع قضیّه این است كه كارزار فرهنگی از كارزار نظامی اگر مهم‌تر نباشد و اگر خطرناك‌تر نباشد، كمتر نیست؛ این را بدانید؛ یعنی میدانید هم شما، واقعاً یك میدان كارزار است اینجا. و بخصوص در قرارگاه‌های نظامی این‌جوری است؛ قرارگاه مسئولیّت اجرای مستقیم به معنای اینكه یك واحدی متعلّق او باشد، ندارد؛ امّا واحدها در اختیار او قرار میگیرند، به تعبیر نظامی در كنترل عملیّاتیِ او قرار میگیرند. وقتی ما یك قرارگاه نظامی تشكیل میدهیم، فرض بفرمایید سپاه میگوید این یگانهای من در كنترل عملیّاتی آن تشكیلات [هستند]، پشتیبانی این یگان، متعلّق به آن سازمان است - یا ارتش، یا سپاه، یا هر دستگاه دیگر - امّا به‌كارگیری این و هدایت این، به عهده‌ی قرارگاه است؛ یعنی یك چنین حالتی را در اینجا بایستی توجّه داشت.

مقام معظم رهبری  ۱۳۹۲/۰۹/۱۹

راه خدا امیدبخش است اما هموار نیست؛ در این راه ثابت قدم باشید و استقامت کنید.

 در دعا می خوانید اللّهمّ ارزُقنی علماً واسعاً و عزماً ثاقباً….

عزم و اراده‌ی محکم و پایدار داشته باشیم در این راه. راه، راه درستی است؛ هدف، هدف بسیار والایی است و اقدام جوانهای امروز، مردم امروز، برادران و خواهران ما، در حرکت در این راهِ مبارک انقلاب و نظام جمهوری اسلامی، ان‌شاءالله حرکت محبوبِ الهی است، مرضیِّ الهی است؛

منتها آنچه مهم است و همه‌مان باید در نظر داشته باشیم، ثبات در این راه است؛ ثبات در این راه! در دو جای قرآن «استقم» دارد؛ استقامت کردن یعنی ثبات ورزیدن در این راه و تحت تأثیر عوامل گوناگون قرار نگرفتن.

راه،‌ راه همواری نیست؛ راه خدا، راه تلاش در راه خدا، راه اقامه‌ی حق و عدل، راه رسیدن به تمدّن اسلامی و نظام حقیقی اسلامی و جامعه‌ی اسلامی، راه دشواری است؛ راهی است که پیغمبران در این راه به زحمت حرکت کردند و پیش رفتند.

امروز بحمدالله ملّت ایران وقتی به پشت سر خود نگاه میکند، موفّقیّت‌های فراوانی را می بیند. پیشِ‌رو هم همین‌جور؛ پیشِ‌رو هم کاملاً امیدبخش و خوش‌عاقبت است؛ در این هیچ تردیدی نیست.

منتها راه،‌ راهِ همواری نیست؛ راه پرپیچ و خمی است، راه پرفراز و نشیبی است، راهی است که بعضی‌ها ممکن است در این راه به‌خاطر برخورد با عوامل نامساعد، از عزم و اراده‌شان کاسته بشود؛ سعی‌تان این باشد که از عزم و اراده‌تان در این راه کاسته نشود. روزبه‌روز ان‌شاءالله ثابت‌قدم‌تر بشوید.

 
مقام معظم رهبری
(18 آبان 96)

زنده نگه داشتن نام شهدا، یک نیاز اساسی کشور

من عقیده‌ی راسخ دارم بر اینکه یکی از نیازهای اساسی کشور، زنده نگه داشتن نام شهدا است؛ این یک نیازی است که ما - چه آدم‌های مقدّس‌مآب و متدینی باشیم؛ چه آدم‌هایی باشیم که خیلی هم مقدّس‌مآب نیستیم، امّا به سرنوشت این کشور و به سرنوشت این مردم علاقه‌مندیم - هرجور که فکر بکنید، بزرگداشت شهدا برای آینده‌ی این کشور، حیاتی و ضروری است.

فرهنگ شهادت یعنی فرهنگ تلاش کردن با سرمایه‌گذاری از خود برای اهداف بلندمدّت مشترک بین همه‌ی مردم؛ که البتّه در مورد ما آن اهداف، مخصوص ملّت ایران هم نیست، برای دنیای اسلام بلکه برای جهان بشریت است.

این فرهنگ در جامعه‌ای اگر جا افتاد، درست نقطه‌ی مقابل فرهنگ فردگرایی غربی امروز [است‌] که همه‌چیز را برای خود و با محاسبه‌ی شخصی می‌سنجند؛

مقام معظم رهبری  ۱۳۹۳/۱۱/۲۷

رئیس جمهور از پرداختن شبکه‌های اجتماعی به بودجه از فردای ارسال به مجلس، ابراز خوشحالی کرد و گفت:"نمی دونید این روزها چقدر خوشحالم”
چند سئوال در این باره قابل تامل و اصل پروژه “اجتماعی کردن"بودجه را مشکوک جلوه می دهد.

چرا هر سال این اتفاق نمی افتاد؟ چرا در چهارسال گذشته رئیس جمهور لازم به خوشحالی نداشت و آن را ابراز نمی کرد؟

چرا از صدها ردیف بودجه صرفا بخش فرهنگی خارج از قوه مجریه به شبکه‌های اجتماعی آورده شد؟
چرا مثلا بودجه دفتر رئیس جمهور، مرکز مطالعات استراتژیک ریاست جمهوری،…و به شبکه‌ها نیامد؟

چرادر بین صدها موسسه آموزش عالی صرفا موسسه امام خمینی (آیت الله مصباح) و مدرسه عالی شهید مطهری برجسته شد؟
چرا روی جامعه المصطفی تمرکز شد؟
معتقدم در این روند مدیریت شیطنت آمیزی اعمال شد.

می دانید قبل از انقلاب آمریکا، انگلیس، آلمان (بنیاد گوته) و….در تهران دفتر داشتند که کارشان شناسایی نخبگان ایرانی واعزام آنان به غرب بود؟

اگر ما روشنفکر غرب باور باشیم، جامعه المصطفی توانسته است از ۸۰کشور نخبه جذب کند.سئوال می شود چه فایده دارد؟ پاسخ این است :به همان دلیلی که قبله آمال شما(غرب)این کار را دویست سال است انجام می دهد.

اگر شیعه معتقد و باورمند به تمدن ایران واسلام و شان جهانی اسلام وایران باشیم آنان را سفیران مکتب اهل بیت و مروجان اسلام رسول الله می دانیم لذا تردید برای چیست؟

اما حقیقت این است که سکولارها و لیبرال‌های درون حاکمیت به آرمان‌ها ومبارزه ی جهانی امام اعتقادی ندارند اما جسارت مواجهه مستقیم با خطوط ترسیمی امام را ندارند.لذا با چراغ خاموش دنبال سست کردند نگرش ها بدان هستند.
ایران کشوری نیست که مشکل پول داشته باشد۱/۳تریلیون هم اکنون نقدينگی کشور است که خود تهدید است.چرا این عدد در مسیر های مورد نیاز کشور هدایت نمی شود؟
عبدالله گنجی