نسیم یار

آقای روحانی کجا برخوردهای شما با رفتارهای شهید بهشتی همخوانی و شباهت دارد؟!

مدیرمسئول روزنامه کیهان نوشت:

آقای دکتر روحانی توئیت کرده‌اند که «بهشتی انواع ناسزاگویی و ظلم‌ها را تحمل می‌کرد ولی در برابر ظلم به مردم با قدرت می‌ایستاد»

اما با عرض پوزش باید گفت؛ انطباق آن با راه و روشی که جناب روحانی -لااقل- طی ۴ سال گذشته در پیش گرفته و متأسفانه ادامه می‌دهند، از

نوع «شبیه‌سازی» است و نه «شبیه‌یابی».

چرا که آن شهید بزرگوار حجم انبوهی از اهانت‌ها و ناسزاهایی را که همه روزه از سوی منافقین، لیبرال‌ها،جریانات ضدانقلاب ومحافل و مراکز

بیگانه علیه ایشان به کار گرفته می‌شد، با خونسردی مثال‌زدنی و بی‌آن که خم به ابرو آورد تحمل می‌کرد و زبان جز به نصیحت فحاشان و

ناسزاگویان نمی‌گشود.اکنون جای این پرسش از رئیس‌جمهور محترم هست که میان برخورد خود با منتقدان و برخورد

شهید بهشتی- نه فقط با منتقدان بلکه - بافحاشان چه شباهتی یافته‌اند که این دو‌را به مقایسه نشسته‌اند؟!

برای نشان دادن این واقعیت تلخ، فقط اشاره به چند نمونه از ناسزاهایی که جناب رئیس‌جمهور نثار منتقدان خویش

کرده‌اند،کفایتمی‌کند؛«بی‌سواد، بی‌شناسنامه، مزدور، کاسب تحریم، کودک صفت، حسود، بزدل، ترسو، جیب‌بر،بی‌قانون، مستضعف فکری، بیکار،

متوهم، غوطه‌ور درفساد، سوء استفاده‌گر، خرابکار، عقب‌مانده، تازه به دوران رسیده،‌ عصر حجری، هوچی‌باز، منفی‌باف، یأس‌آفرین، ناشکر،باید به

جهنم بروند، انقلابیون نفهم، یک مشت لات»! و…

کجای این برخورد جناب روحانی با برخورد شهید بهشتی همخوانی و شباهت دارد؟!

شهید بهشتی، خطاب به آمریکا که دشمن تابلودار و قسم خورده ایران اسلامی و مردم این مرز و بوم بوده و هست، با صراحت می‌فرمود؛ «ای

آمریکا از ملت ما عصبانی باش و از این عصبانیت بمیر».

اما، جناب روحانی می‌گوید: «اوباما را شخصی مؤدب یافتم»! «به مذاکره با آمریکا خوشبین هستم»!

حسین شریعتمداری

 
خصوصیات پیشوای مردم

مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنّاسِ اِماما فَليَبْدَأ بِتَعْليمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْليمِ غَيْرِهِ وَلْيَكُنْ تَاْديبُهُ بِسيرَتِهِ

قَبْلَ تَأْديبِهِ بِلِسانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ

مُؤَدِّبُها اَحَقُّ بِالاِجْلالِ مِنْ مُعَلِّمِ النّاسِ ومُؤَدِّبِهِمْ

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص480

امیر المومنین على (علیه السلام ) :

كسى كه خود را پيشواى مردم قرار داده، بايد پيش از آموزش ديگران، خود را آموزش دهد

و پيش از آن‏كه ديگران را با زبان،ادب بياموزد،با كردارش ادب آموزد

و البته آموزش دهنده و ادب‏ آموز خود بيش از آموزگار و ادب‏ آموز مردم، شايسته تجليل است .

در آموزشها اخلاق و ادب و مهربانی و عطوفت،دائما در مد نظرتان باشد.

خدای متعال به پیامبرش (ص) میفرماید:

اگر بد اخلاق بودی از اطرافت،متفرق می شدند.

(مقام معظم رهبری)

خاطره ای از شهید همت 

( قابل توجه نیروهای فرهنگی و انقلابی )

# آتش به اختیار

فرصت ناب بعد از ماه رمضان را از دست ندهیم. مثل کسی نباشیم که از فروشگاه کلی خرید کرده، ولی در جعبه را باز نمی‌کند!

حال خوش بعد از ماه رمضان، شبیه حال خوش بعد از ورزش است!

چرا در مفاتیح الجنان، برای ماه شوال ادعیۀ چندانی نوشته نشده؟

بهترین استفاده از فرصت بعد از رمضان، آغاز یک برنامه‌ی سبک یکساله برای «عادت به خوبی‌ها» است.

 یکی از غفلت‌های مهم ما این است که قدرِ بعد از ماه مبارک رمضانِ خودمان را نمی‌دانیم. در حالی که هرچه در ماه مبارک رمضان عبادت کنیم،

تازه آغازی برای زندگی خوش معنوی پس از ماه رمضان است.این‌کار مثل این است که از فروشگاه خرید کرده‌ایم، حالا بعد از ماه رمضان، این خرید را به منزل آورده‌ایم و باید درِ آن را باز کنیم و از آن استفادهکنیم ولی معمولاً استفاده نمی‌کنیم.

 حال خوش بعد از ماه رمضان، شبیه حال خوش بعد از ورزش است. خیلی بد است که انسان از نشاطی که بعد از ورزش جسمی و روحی پیدا می‌کند، درست استفاده نکند.

 حالِ خوش بعد از ماه رمضان، شبیه حال خوش بعد از کربلا است. کسی که به کربلا برود و حال خوشی پیدا کند، او بعد از کربلا وقتی به هیأت برود، خیلی بیشتر از قبل، به او مزه می‌دهد.

 چرا در مفاتیح الجنان، برای ماه شوال ادعیۀ چندانی نوشته نشده است؟ چون ما در ماه رمضان سنگ‌تمام گذاشته‌ایم، و حالا خودمان باید با انرژی و توانی که در ماه رمضان به‌دست آورده‌ایم، بدویم و مسیر را ادامه دهیم. مثل دونده ای که به صورت طبیعی: «بعد از عبور از خط پایان، چند قدم دیگر هم می دود!»

 کسانی که یک‌دفعه‌ای ترمز می‌کنند معلوم می‌شود که حرکت‌شان در ماه رمضان حلزونی بوده است!

 بعد از ماه رمضان، رفتارها باید تفاوت پیدا کند. یکی از سفارشات ائمه «عادت دادن جان خویشتن به کارهای خوب و خیر» و اهمیت علمیات"عمل مداوم” است.

 عادت فقط مربوط به رفتار نمی‌شود. می‌شود قلب را به برخی دوست‌داشتنی‌ها عادت داد. پیامبر(ص) می‌فرماید: «قلبتان را به رقّت(نازکی) و تفکر عادت دهید» (اعلام‌الدین/146)

مثلاً بگوید: «من عادت کرده‌ام گریۀ در خانۀ خدا را دوست داشته باشم» نه اینکه «یک حالی پیدا کنم و بروم درِ خانۀ خدا گریه کنم!»

 ما نمی‌خواهیم فقط به یک «حالِ خوش معنوی» برسیم، بلکه می‌خواهیم به «مقام خوش معنوی» برسیم. مقام‌ یعنی یک حال خوش همیشگی.

انسان در آنجا «مقیم» می‌شود نه اینکه یک لحظه شهاب‌وار بیاید و برگردد.حالا چطور می‌توان به مقام خوش معنوی رسید؟ با “عادت".

 بهترین زمان برای این ایجاد این «عادت» بعد از ماه رمضان است، چون ما دیگر هیچ‌وقت این‌قدر قدرت معنوی نداریم.

 برای ایجاد عادت، برنامۀ یک‌ساله نیاز است. و بهترین وقت برای یک برنامۀ یک‌ساله از این ماه، رمضان تا ماه رمضان بعدی است. اگر این کار را انجام دهید، ان‌شاء الله تا شب قدر سال آینده، به نتایج خوبی خواهید رسید.

علیرضا پناهیان