اشکال بزرگ بسیاری از والدین این است که از رشد و پیشرفت شخصیت خود غافل می‌شوند و می‌گویند از ما که گذشت ولی سعی می‌کنیم بچه های خود را به جایی برسانیم.

این نگرش باعث می‌شود که آنها بچه‌ها را دستاویزی برای تحقق آرزوهای خویش نمایند و از توجه به علایق و استعدادهای آنها غافل شوند و به طور خودخواهانه‌ای افکار و عقاید و حتی روش‌های خود را به بچه‌ها دیکته کنند و از جایی بچه‌ها الگوی عملی موفقی در خانواده برای خود نمی‌بینند، تلاش‌گری و کوشش کمتر در آنها نهادینه می‌شود.