یقینا نسل‌های بعد از ما ، وقتی تاریخ را ورق می‌زنند، حتما خواهند پرسید:
چطور شد که پدران ما مذاکره کردند و آنها بی‌تعهدی کردند…
دوباره مذاکره کردند و تحریم ها شدیدتر شد…
باز هم مذاکره کردند و این‌بار حمله کردند، دانشمند و فرمانده ترور شد، حتی زندان را زدند، و موشک از فراز خانه‌ها عبور کرد…
و باز مجدد، راه‌شان همان شد؛مذاکره؟؟!!

خواهند پرسید:
دلیل این همه اعتماد به لبخند دشمن چه بود؟
چرا از تکرار تجربه‌های شکست‌خورده، درس نگرفتند؟

اما پاسخ در سیستمی‌ست که به‌جای گردش نخبگان، گرفتار دور باطلِ حلقه‌های بسته انتخاب مدیریت کلان دولتی شده است.

۴۰ سال است که مدیران کشور، با تفاوت ظاهری چهره‌ها اما با ذهنیت و تفکر یکسان، از یک دایره محدود انتخاب می‌شوند.
تفکری که درکی از قدرت درون‌زا ندارد، و همیشه امنیت را در لبختد و مذاکره و عکس یادگاری با دشمن غربی جست‌وجو کرده.

در حالی‌که جهان در حال عبور از نظم آمریکامحور است، این تفکر هنوز چشم به وین و ژنو و عمان و… دارد!