چگونه علی شادمانی با ترکیب دوربین‌های شهری، داده‌های DNA و هوش مصنوعی ترور شد و به شهادت رسید؟

 در ساعات اولیه بامداد ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، خیابان زعفرانیه تهران شاهد یک انفجار نقطه‌ای و بسیار دقیق بود؛ انفجاری بی‌صدا، بدون اثر خارجی گسترده، و بدون هیچ رد قابل شناسایی. هدف این حمله، مهندس علی شادمانی، از اعضای اصلی پروژه‌های پدافند هوشمند ایران در وزارت دفاع، بود.

در ابتدا رسانه‌ها گزارش دادند که حادثه ناشی از نقص فنی در سیستم برق خودرو بوده، اما بررسی‌های نهادهای امنیتی نشان داد که این حادثه بخشی از یک عملیات چندمرحله‌ای و پیچیده با منشأ خارجی بوده است!

مبنا و نقطه آغاز این عملیات، دسترسی غیر قانونی به داده‌های ژنتیکی این شهید بود!

شادمانی در سال 1401جهت انجام بررسی‌های پزشکی به یکی از آزمایشگاه‌های ژنتیک خصوصی مراجعه کرده بود. اطلاعات ژنتیکی او به‌صورت آنلاین و بدون رمزنگاری کافی در سرورهای ابری ذخیره شد.

در اواخر سال 1403، یک تیم سایبری وابسته به رژیم صهیونیستی موفق شد از طریق حملات زنجیره‌ای به زیرساخت‌های دیجیتال پزشکی، به بانک‌های اطلاعاتی آزمایشگاه‌ها نفوذ کرده و داده‌های هزاران ایرانی، از جمله شادمانی را استخراج کند؛ این داده‌ها شامل اطلاعات خام DNA، ویژگی‌های فنوتیپی و ساختار سلولی قابل تحلیل برای بازسازی فیزیکی چهره و فرم بدن بود.

در مرحله بعد، بدافزاری به نام GrayBarcode وارد شبکه کنترل ترافیک شهری تهران شد. این بدافزار به دوربین‌های راهنمایی و رانندگی، دوربین‌های کنترل سرعت، سامانه‌های پلاک‌خوان، و حتی دوربین‌های فروشگاه‌های زنجیره‌ای و بانک‌ها نفوذ کرد!

تمام تصاویر دریافتی از سطح شهر به‌ صورت لحظه‌ای به یک مرکز پردازش داده در حیفا منتقل می‌شد، جایی که هوش مصنوعی آموزش‌دیده‌ای وظیفه تحلیل اطلاعات و تطبیق با داده‌های ژنتیکی سرقت‌ شده را بر عهده داشت.

در شب ۲۲ خرداد، دوربین یکی از بانک‌ها تصویری مبهم از فردی در حال عبور از خیابان زعفرانیه ثبت کرد. که صورت او کاملاً در سایه بود، اما هوش مصنوعی با تحلیل فرم کلی جمجمه، نحوه راه رفتن، زوایای شانه، و نسبت‌های بدنی، توانست تشخیص دهد که این فرد با داده‌های ژنتیکی علی شادمانی تطابق بالایی دارد.

الگوریتم به‌ صورت خودکار اعلام کرد که هدف با احتمال بیش از 98 درصد شناسایی شده است.

این داده‌ها به سامانه کنترل پهپادهای جاسوسی در منطقه منتقل شد. یکی از پهپادهای Elbit Hermes 450 که در حالت آماده‌باش در ارتفاع بالا در آسمان غربی ایران حضور داشت، مختصات دقیق محل عبور هدف را دریافت کرد.

پنج دقیقه بعد، موشکی حرارتی و بسیار کوچک از پهپاد شلیک شد. موشک به خودروی شادمانی اصابت کرد و انفجار محدود و بسیار دقیق، او را به شهادت رساند. صدای انفجار آن‌قدر ضعیف بود که ساکنان اطراف تصور کردند صدای ترکیدن لاستیک یا اشکال در سیستم برق خودرو بوده است.

رسانه‌ها گزارش اولیه را بر اساس همین برداشت‌ها منتشر کردند و علت حادثه را نقص فنی خودرو اعلام کردند. اما نهادهای امنیتی به‌سرعت وارد عمل شدند و با تحلیل محل انفجار، سوابق حرکتی هدف، و اختلالات مشکوک در سامانه دوربین‌ها، به جمع‌بندی رسیدند که با یکی از پیچیده‌ترین ترورهای دیجیتال تاریخ ایران مواجه هستند. تروری که نه با اسلحه، نه با آدم‌کش، بلکه با الگوریتم، ژن، تصویر و پردازش داده انجام شد!

شادمانی نه به‌دلیل اشتباه، بلکه دقیقاً به‌دلیل اطلاعاتی که بدنش در خود حمل می‌کرد، هدف قرار گرفت. این عملیات آغازگر عصری جدید در نبردهای اطلاعاتی بود. دورانی که در آن بدن انسان دیگر فقط حامل جان نیست، بلکه به یک رمز عبور برای مرگ تبدیل شده است!

با بررسی دقیق، مشخص شد که این فن‌آوری قادر است بدون نیاز به تصویر واضح، تنها با ترکیب DNA، نحوه حرکت، و الگوریتم‌های یادگیری عمیق، فرد مورد‌نظر را از میان جمعیت شناسایی کند!
‌