نسیم یار

ولادت امام جواد(ع) «روز پسر» نامگذاری شد

اعضای شورای فرهنگ عمومی کشور، پیشنهاد درج روز پسر در ۱۰ رجب مصادف با سالروز میلاد حضرت امام جواد علیه السلام به تقویم عمومی کشور را تصویب کردند.

بی آئیم واقعیت های فوتبالی دنیای امروز را بپذیریم. بی آئیم بپذیریم جوانی که تا دیروز تنها در قاب تلویزیونی کریستیانو رونالدو را می دید و در بازیهای کامپیوتری تیمی را انتخاب می کرد که رونالدو بازیکن آن باشد، امروز با شنیدن حضور این ستاره نامدار جهان فوتبال در تهران از خود بیخود شده و تحت تاثیر احساساتش برای دیدن احتمالی او چند صد متر را بدنبال اتوبوس تیم النصر عربستان که رونالدو درون آن قرار داشت، بدود. یا با هزار زحمت خودش را به فرودگاه امام خمینی (ره) برساند، یا از آن سر تهران راهی ورزشگاه آزادی بشود و یا آنهایی که متمول تر بودند به هتل محل اقامت ستاره پرتغالی رفته و با اقامت یک شبه در آن هتل شانس خود را برای دیدن احتمالی رونالدو افزایش دهند!

با این میزان علاقه مندی دیگر چه فرقی می کند که دیگران در این باره چه می گویند. برای کسی که عاشق دیدن رونالدو پرتغالی است اصلا تفاوتی نمی کند که حرکتش را دیگران تقبیح می کنند و یا تائید! به تعبیر یکی از همین جوانانی که در اطراف هتل محل اقامت رونالدو اشک می ریخت، شاید دیگر چنین موقعیتی برای علاقه مندان به فوتبال در کشورمان پیش نیآید، به همین دلیل هم بهتر بود مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس کاری می کردند که علاقه مندان به فوتبال ستاره مورد علاقه شان را می دیدند و مطمئن باشید که اگر این موضوع را به ستاره امروز و دیروز فوتبال جهان هم می کفتند بدون شک او می پذیرفت و از آن استقبال هم می کرد.

بپذیریم وقتی امکان حضور تماشاگر برای تماشای بازی در ورزشگاه نیست و حضور بیش از ۲۷ نفر هم در ورزشگاه بزرگ آزادی از سوی AFC ممنوع اعلام شده است، شاید آن کار، تنها کاری بود که می توانست، عطش دیدن ستاره پرتغالی جهان فوتبال را تا حدود زیادی برطرف کند. پس به جای انتقاد از عمل علاقه مندان به فوتبال، خودمان را به جای آنها گذاشته و بعد دست به قضاوت بزنیم!

⁨

دیوارنگاره جالب میدان ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)

برای یکی ستاد آنچنانی زدیم ، برای دیگری که مهم تر است، ستاد نمی خواهیم؟!

با وجود اینکه کاملاً مشخص است که دشمن و دستگاه های جاسوسی آن در حال جلو بردن قضیه کشف حجاب و ولنگاری در داخل کشور هستند و با کمک فتنه گران و فریب خوردگان داخلی، سیاست خود را دنبال می کنند، با وجود اینکه هر روز و هر ساعت این جنگ ترکیبی و فتنه تمام عیار فرهنگی، برای ما باید مهم باشد، چرا عده ای از مسئولین منتظر لایحه حجاب هستند؟!

بیماری کرونا بیماری ای بود که به طور ناگهانی همه کشورها از جمله کشور ما را درگیر خود کرد. در ایام کرونا منتظر نماندیم که برای کرونا قانون تصویب کنیم، بلکه از ظرفیت های موجود استفاده و به سرعت ستاد کرونا تشکیل شد. مصوبات آن ستاد برای همه نهادها و دستگاه و همه مردم لازم الإجرا بود.

در مورد فتنه کشف حجاب و جنگ امروز هم باید چیزی شبیه به ستاد کرونا تشکیل شود تا همه نهادها و دستگاه ها به طور هماهنگ و ضربتی پای کار بیایند.

توپخانه دشمن به صورت شبانه روزی کار می کند و کف خیابان محل جولان برخی شکم سیران، شهوترانان و افراد فریب خورده شده است.

 چطور برخی از مسئولین برای مقابله قاطع با این چند درصد کوچک از کل ملت ایران، این دست و آن دست می کنند، اما در قضیه کرونا برای بیش از 80 میلیون نفر به صورت ضربتی نسخه می پیچیدند و از مسائل آموزشی تا مسائل عبادی، معنوی و مراسمات گوناگون، از خوردن و آشامیدن گرفته تا سفر، محل کار و … در مورد همه چیز وارد شده بودند؟

 یعنی برای  این افرادی که اصلاً تعدادشان قابل مقایسه با آن جمعیت بزرگ نیست، نمی توانند نسخه قاطع بپیچند؟!

آنان که عمری را در دلدادگی به کتاب سپری ساخته اند، بیش از دیگر اقشار جامعه، از حال و روز کنونی این موجودِ عزیز آگاهند. کتاب در این روزها، مخصوصا در سطح پژوهش های کلان و بنیادین، حال و روز خوب و به قاعده ای ندارد. این را از تیراژ آثار عرضه شده –که صرفا بازار چاپ های محدودِ دیجیتالی را گرم کرده- و ایضا فروخفتن خلق الله در مطالب موجز و البته عمدتا رطب و یابس شبکه های اجتماعی، می توان دید. به عبارت دیگر در میان مردم، مطالعه جای خویش را به تفرج و تفنن داده است و کمتر می توان از پی جویی مقولات اساسی سراغ گرفت. هم از این روی بر این باورم که عوام و خواص، هرگز نمی بایست فریب تعداد بازدیدکنندگان از نمایشگاه سالانه کتاب را بخورند و لاجرم باید برای حل این معضل، تدبیری بیندیشند.

با این همه به نظر می رسد که در چنین شرایطی نیز، گونه هایی از کتب، باز نسبت به سایر پژوهش ها احوال بهتری دارند. در این میان تحقیقات های تاریخی، به ویژه آنان که روایت تاریخ معاصر ایران را در دستور کار دارند، از اقبالی بیش برخوردارند. این حالت هنگامی افزون می شود که این آثار حاوی ناگفته ها باشند، یا در خود تصاویر نادیده جای دهند و اسناد و اوراقی نویافته را به مخاطب هدیه کنند. این ادعا در باب توجه به مطالب تاریخی در شبکه های اجتماعی نیز صادق است و به عینه می توان آن را مشاهده کرد. برای التفات کنونی به تاریخ، دلایل متنوعی می تواند وجود داشته باشد. گذشته از جاذبه ذاتی، مهمترین آنها این است که بخش مهمی از ماوقع فرهنگ، سیاست و اقتصاد، به جا یا بی جا، به تاریخ ارجاع یا با آن توجیه می شود.

در کار آثار تاریخی ما نیز اما، خلل های متفاوتی می توان یافت. نخست اینکه تاریخ پژوه شدن و به این عنوان در رسانه های رسمی و از آن بیشتر شبکه های اجتماعی اظهار لحیه کردن، بس ارزان و آسان می نماید. از این روی در سالیان اخیر، شاهد تولید انبوه افرادی با این صفت بوده ایم! تاریخ پژوهی به خواندن چند کتاب و نهایتا ارائه گزارشی ناقص و حتی کامل از مطالب آنها نیست، بلکه به برخورداری از قدرت اجتهاد تاریخی و شناخت مستدل سره از ناسره است، امری که در به اصطلاح تاریخ نگاری های امروز در حکم کیمیاست!

مشکل دوم، رونویسی فزاینده این آثار از یکدیگر است. اگر کسی چند اثر در موضوعی واحد را ابتیاع و آنها را مطالعه کند، معمولا در می یابد که یکی مرجع بقیه است و مازاد بر هم، چیزی برای عرضه نداشته و ندارند. معضل سوم متروک ماندن برخی از مقولات مهم تاریخی است، که کمتر کسی به سراغ آنها رفته و از قضا تصور می رود که در باره آنها به حد کفایت گفته و نوشته شده است.

وقایع دوران مشروطیت، نهضت ملی و انقلاب اسلامی، در زمره این حوزه های پژوهشی هستند. امروزه اگر گرایشمندان به گفتمان دینی و ملی، بخواهند به مخاطبان آثاری در خور اطمینان و کمتر دچار فضاسازی های رایج معرفی کنند، دشوار بتوانند عناوین متنوعی را به خاطر بیاورند.آنچه بدان اشارت رفت، تنها گوشه ای از آفات و تهدیداتی است که می تواند چراغ پرفروغ کتاب که پیشینه ای بی بدیل و پرفروغ در این دیار دارد- را به تیرگی دچار سازد و راه را بر رونق آن ناهموار سازد و چنین مباد.