بی آئیم واقعیت های فوتبالی دنیای امروز را بپذیریم. بی آئیم بپذیریم جوانی که تا دیروز تنها در قاب تلویزیونی کریستیانو رونالدو را می دید و در بازیهای کامپیوتری تیمی را انتخاب می کرد که رونالدو بازیکن آن باشد، امروز با شنیدن حضور این ستاره نامدار جهان فوتبال در تهران از خود بیخود شده و تحت تاثیر احساساتش برای دیدن احتمالی او چند صد متر را بدنبال اتوبوس تیم النصر عربستان که رونالدو درون آن قرار داشت، بدود. یا با هزار زحمت خودش را به فرودگاه امام خمینی (ره) برساند، یا از آن سر تهران راهی ورزشگاه آزادی بشود و یا آنهایی که متمول تر بودند به هتل محل اقامت ستاره پرتغالی رفته و با اقامت یک شبه در آن هتل شانس خود را برای دیدن احتمالی رونالدو افزایش دهند!

با این میزان علاقه مندی دیگر چه فرقی می کند که دیگران در این باره چه می گویند. برای کسی که عاشق دیدن رونالدو پرتغالی است اصلا تفاوتی نمی کند که حرکتش را دیگران تقبیح می کنند و یا تائید! به تعبیر یکی از همین جوانانی که در اطراف هتل محل اقامت رونالدو اشک می ریخت، شاید دیگر چنین موقعیتی برای علاقه مندان به فوتبال در کشورمان پیش نیآید، به همین دلیل هم بهتر بود مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه پرسپولیس کاری می کردند که علاقه مندان به فوتبال ستاره مورد علاقه شان را می دیدند و مطمئن باشید که اگر این موضوع را به ستاره امروز و دیروز فوتبال جهان هم می کفتند بدون شک او می پذیرفت و از آن استقبال هم می کرد.

بپذیریم وقتی امکان حضور تماشاگر برای تماشای بازی در ورزشگاه نیست و حضور بیش از ۲۷ نفر هم در ورزشگاه بزرگ آزادی از سوی AFC ممنوع اعلام شده است، شاید آن کار، تنها کاری بود که می توانست، عطش دیدن ستاره پرتغالی جهان فوتبال را تا حدود زیادی برطرف کند. پس به جای انتقاد از عمل علاقه مندان به فوتبال، خودمان را به جای آنها گذاشته و بعد دست به قضاوت بزنیم!