نداشتن لهجه غلیظ، بعنوان یکی از شروط استخدام معلمان، ممکن است در نگاه اول برای بعضی‌ها منطقی بنظر آید و یا در جهت منافع کودکان، و دلسوزی برای زبان فارسی معرفی شود.

اما باید خودت غیرفارس باشی و فارسی را با لهجه صحبت کنی، تا حس کنی چه تبعیض ناجوانمردانه‌ای در پس این تصمیم قرار گرفته، و قانون گذار چقدر از بالا به غیر فارس‌ها نگاه کرده است. و وجه خنده‌دار قضیه هم اینجاست، که دولت با شعار «حقوق اقلیت‌ها» رای جمع کرده!

 در رد توجیهاتی که برای قانون مزبور می‌آورند، می‌توان گفت:

اتفاقا بهتر است کودکان از همان ابتدا با واقعیت چند قومیتی و چند زبانه بودن کشورمان آشنا بشوند. کودک برعکس بزرگسال ذهنی باز دارد، و به شکلی طبیعی با واقعیات کنار می آید.

به لحاظ دغدغه‌ برای زبان فارسی هم، خیالتان راحت، کودک فارس زبان فارسی را در خانواده یاد می‌گیرد، و لهجه معلم تاثیری در لهجه او نخواهد داشت. فوقش در بزرگسالی لهجه دیگر قومیت‌ها را امری طبیعی دانسته، و برایش جوک درست نخواهد کرد.

کودک غیر فارس هم وقتی می‌بیند معلمانی نیز مثل خودش لهجه دارند، خویش را فردی «رده دوم» و عجیب نمی‌بیند، بخاطر زبانش منزوی نمی‌شود. و نهایتا با اعتماد به نفس بیشتری به اجتماع وارد می‌شود، و نباید در تمام عمر از داشتن «لهجه» (که امری طبیعی است) معذب باشد.

بنظر می آید همزمان با دور شدن از روح انقلاب اسلامی، شوینیسم فارس پهلوی‌ها هم دارد باز می‌گردد.