بسم الله الرحمن الرحيم
معلم گفت:
بچه ها ی چیز میخوام بگم ولی قبلش باید قول بدید خوب به حرفم گوش بدید،در موردش فکر کنید و هرگز فراموشش نکنید.
بچه ها قبول کردند و قول دادند،ولی دل تو دلشون نبود که بدونن معلم چی می خواد بگه

معلم گفت:ما توی این دنیا و مدت زمان عمرمون که زندگی میکنیم باید سعی کنیم درست زندگی کنیم.مثلاً برای هر کاری تو زندگیمون اول ی خورده در موردش فکر کنیم(همه جوانب رو بسنجیم)بعد تصميم بگیریم،و در مرتبه آخر انجامش بديم.

اما نکته مهم اینه که

عقل ما ناقصه و همه چیز رو نمی فهمه پس باید از یک چیز کامل الگو بگیریم تا بتونیم درست رو از نادرست تشخيص بدیم.
و اون چیزی جز قرآن نیست:
اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ
خدا نیکوترین سخن را نازل کرد.(زمر ۲۳)

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
إِنَّ هَذَا القُرآنَ مَأْدَبَةُ اللهِ فَتَعَلَّمُوا مَأْدَبَتَهُ ما استطعتم.(مجمع البيان ۱/۱۶)
این قرآن ادبستان خداوند است پس تا آنجا که میتوانید از این ادبستان بیاموزید.

حالا حرفی که خواستم بگم،تا یادگار بمونه و فراموشش نکنید، اینه:

قرآن طعام خوردنیه نه کتاب خواندنی

ما انسانها برای سلامت جسممون دقت می کنیم هر غذایی نخوریم و هر نوشیدنی ننوشیم.در مورد سلامت روح و روان هم باید دقت به خرج بدیم هر سخنی رو به دل راه ندیم و هر حرفی رو قبول نکنیم.
از این رو،سالم ترین طعام خوردنی روح و اندیشه ما،که سبب پرواز روح ما و چشوندن مقام بندگی میشه،انس با قرآن و خواندن و عمل به دستوراتش هست،نه صرف نگاه و روخوانی قرآن.