‍

ما به خاطر همه كمبودهايی كه در زندگی داريم غم و غصه می خوريم،

  زمانی شغل نداريم،

به خاطر فقدان شغل غصه میخوريم،

زمانی تنها هستيم به خاطر فقدان معشوقه غصه می خوريم،

زمانی در فقر و تنگدستی هستيم،

به خاطر فقر غصه مي خوريم،

زمانی اضافه وزن داريم و چاق هستيم،

به خاطر چاقی غصه مي خوريم،

زمانی لاغر هستيم،

به خاطر لاغری غصه می خوريم،

زمانی پير و فرتوت هستيم،

به خاطر پيری و از كار افتادگی غصه می خوريم و …

ما به خاطر همه اين كمبودها و فقدان ها غم و غصه می خوريم،

در حاليكه در بيشتر اوقات با گذشت زمان

بيشتر اين غم و اندوه ها

با بدست آوردن موقعيت های جديد و بهتر شدن اوضاع اقتصادی از بين می روند.

تنها غمی كه انسان بايد هميشه و در همه حال آن را در درون خود داشته باشد،

غم نداشتن خداوند است.

غمی كه انسان را می تواند در نهايت به رستگاری برساند.

غمی كه نداشتن آن باعث پسرفت انسان می شود و داشتن آن انسان را به طرف خداوند خواهد برد.

غم و اندوه خداوند را داشته باشيم،

غم نداشتن اش را، فقدان اش را حس كنيم.

هيچ چيز نمی تواند جاي خداوند را در قلب ما پر كند.

نه ماديات، نه شغل، نه همسر و فرزند، نه مقام و شهرت، نه زيبايی و قدرت و …

هيچ كدام نمی تواند باعث خوشبختی و رستگاری واقعی گردد.

اگر غم نداشتن خداوند را بخوريم، در نهايت اين غم ما را به شادی و سرور خواهد رساند.