سید بن طاووس، از بزرگ‌ترین علمای شیعه، وصیت‌نامه‌ای داره که برای پسر ۷ ساله‌ش نوشته به نام سید محمد.
این وصیت‌نامه مثل دایره‌المعارف شیعه‌ است و در کتابی به نام “کشف المحجة” جمع شده. (پیشنهاد می‌کنم حتماً این کتاب رو بخونید، چون واقعاً یه دوره کامل از معارف شیعی رو توش می‌تونید پیدا کنید.)

تو قسمتی از وصیت‌نامه، سید بن طاووس می‌گه:

«فرزندم، ما در ادعای انتظار امام زمان، دروغ می‌گیم!»

بعد یه مثالی می‌آره که خیلی به دل می‌شینه:

«مثلاً فرض کن تو حیاط خونه‌تون یه مرغ داری که در حیاط بازه و اون مرغ میره بیرون. حالا، تو می‌ری دنبال مرغت. هر کسی که تو کوچه تو رو ببینه، می‌فهمه که یه چیزی گم کردی و داری دنبالش می‌گردی.»

حالا، سوال اینجاست: علامت “انتظار” تو زندگی من و تو کجاست؟ کجا نشون می‌دیم که واقعا منتظر امام زمانیم؟

خدا شاهده من هر شب قبل از خواب از خودم می‌پرسم: «اگه امروز اصلاً منتظر امام زمان نبودم و به ایشون اعتقادی نداشتم، روزم چطور می‌گذشت؟ چه کارهایی رو برای امام زمان نکردم که باید می‌کردم؟ و چه کارهایی رو کردم که نباید انجامش می دادم؟!»

و خدا شاهده که خیلی وقت‌ها جوابی جز این ندارم که فقط زودتر چراغ بالای سرم رو خاموش کنم…!