والدی ازم پرسید؛ چطور بچه‌های با عزت نفس و اعتماد به نفسی رو تربیت کنم!

گفتم با ده تا رفتار به شدت ساده و بی‌اندازه اثرگذار.

گفت چطور یعنی!

گفتم ؛ گاه و بیگاه بغلش کن و ببوسش بذار حس کنه خودش ارزشمند و دوست‌داشتنیه، نه کارها و دستاوردهاش.

در انجام کارها، تاکید کن که می‌تونه انجامش بده (القای بينش). می‌تونی‌هایی که از تو می‌شنونه، سپری در برابر “تو نمی‌تونی‌، کار تو نیست و از دست تو که برنمیاد"های بزرگسالیه …

 تا جایی که میشه و می‌تونی از مقایسه کردن‌های‌ ساده‌ انگارانه، پرآسیب و بیهوده دست بردار. باطن زندگی بچه خودت رو با ظاهر زندگی بچه دیگری مقایسه نکن. هیچ‌کس از عاقبت کار خبردار نیست.

4️وقتی بدو بدو با کلی ذوق و شوق میاد سمتت و باهات حرف می‌زنه به حرفاش توجه کن . بذار حس کنه که وجود داره و شنیده میشه،

اشتباهاتش رو راحت ببخش و گاهی اجازه بده خراب‌کار باشه.

پناهگاه امنی باش که می‌تونه راحت تجربیات و خطاهاش رو برای شما بیان کنه..

از تهدید و تنبيه فاصله بگیر(فلان کار نکنی وای به حالت، دیگه واست هدیه‌ای که توافق کرده بودیم رو نمی‌خرم!، دیگه اجازه نداری بری اردو…).

در کوتاه مدت موثر اما در بلندمدت شدیدا مخربه.

 باهاش بازی کن، کارتون ببین، نقاشی بکش و با هم كيف كنید.

الان که وقتشه انجام بده، با افزایش سن مشغله‌ها هم بیشتر میشه و یه وقتی می‌رسه که حسرت یه بوس و بغلش رو داری.

خوبی‌های کوچیکش رو بزرگ و بدی‌هاش رو گذرا و قابل اصلاح نشون بده.

 حداقل هر دو سه شب یه بار واسش قصه بگو یا اگر سنش بیشتر باهاش گپ بزن، نمی‌دونی تو رابطه‌تون چه طوفانی به پا می‌کنه!

در نهایت؛ لطفا لطفا همسر همراهی باشید و از دو یا چند تربيته کردن بچه‌ها فاصله بگیرید که به نفع هیچ‌کس نیست.