نسیم یار

 نهادینه ساختن پشتیبانی از رهبری معظم انقلاب اسلامی

انقلاب اسلامی در پرتو رهبری مدبرانه امام خمینی (ره) و میدان داری روحانیت و حوزه های علمیه به پیروزی رسید به طور طبیعی باید علت محدثه همان علت مبقیه انقلاب باشد و استمرار انقلاب اسلامی نیز در گرو استمرار پیوند حوزه های علمیه با رهبری معظم انقلاب خواهد بود. این پیوند باید، عمیق، همه جانبه و حداکثری باشد، چنین پیوندی اکنون نیز برقرار است لکن از پویایی لازم برخوردار نیست و هشدارها و مطالبات رهبر معظم انقلاب نیز از بابت چنین کاستی هایی می باشد. در مواقع فتنه و فضای شبهه و اختلاف که ندای ((این عمار)) ولی مسلمین بلند می شود و صحنه آزمون فراهم می گردد نقش حوزه های علمیه و روحانیت در لبیک به رهبر انقلاب باید حضور حداکثری با موضع گیری انقلابی دیده شود. در چنین شرایطی است که باید مفسران، متکلمان، فیلسوفان، فقیهان، مورخان، مبلغان، مدرسان و امثال آنها پیشتاز ولایت مداری و مدیریت صحنه و بصیرت بخش باشند.

جهان اسلام و آرمان صدور انقلاب اسلامی

انقلاب اسلامی ایران به تبع انقلاب اسلامی رسول الله (ص) ابعاد جهانی دارد و حوزه های علمیه در تراز جهانی باید ایفای نقش کنند، تدابیر رهبری معظم انقلاب در مواضع جهانی را تئوریزه نمایند و آحاد جامعه را با این چشم انداز همراه سازند. اکر خود در این راستا لنگان لنگان حرکت کند طبیعی است که نمی تواند در جامعه موج ایجاد کند و میدان دار باشد و در بسیاری از موارد از عامه مردم عقب می ماند صدور انقلاب همانند پیروزی انقلاب باید توسط حوزه های علمیه و روحانیت نهادینه شود تا از سلامت و تأثیر گذاری اش اطمینان حاصل کرد.

نفوذ جریان ها و گرایش های انحرافی و انزواطلبانه

رسوخ تفکرات انجمن حجتیه درباره ماهیت انتظار و فاصله گرفتن از انقلاب، خطری است که صدای پای آن به گوش می رسد. این ذهنیت که فردی در گوشه ای بنشیند و مطالعه برای مطالعه و تدریس برای تدریس را پیشه خود سازد هر جند انگشت شمار هم که باشند، با پیشتازی حوزه علمیه سازگار نیست. حوزه علمیه باید نقش رهبری و هدایت جامعه و نظام و انقلاب را ایفا کند و البته در برخی سطوح ایفا می کند اما کافی و رضایت بخش نیست و در حد انتظارات رهبری نبوده است. روحانیت باید بسیار مواظب آسیب هایی باشند .

 «هیچ ویژگی غرب، مرا مبهوت و مجذوب نمی‌کند . در عین حال، ویژگی‌های مثبت غرب را از روی محاسبه، تأیید می‌کنم. یکی از آن ویژگی‌ها، مقوله موسیقی است. درست است که در غرب، موسیقی‌های منحط وجود دارد. اما در همان نقطه از جهان، از دیر باز موسیقی‌های آموزنده و معنادار هم بوده است؛ موسیقیی که برای گوش سپردن به آن، انسانِ عارفِ واقفِ خردمند، می‌تواند بلیط تهیه کند، در سالن اجرای کنسرت بنشیند و ساعتی، از آن لذت ببرد.
در غرب موسیقی‌هایی که گاهی یک ملت را نجات داده و گاهی یک مجموعه فکری را به سمت صحیح هدایت کرده، کم نبوده است. غرب برخوردار از چنین ویژگیی نیز بوده و هست.
در شرق که راجع به آن گفتم (یعنی در محدوده جغرافیایی مورد اشاره) متأسفانه موسیقی از چنین اعتبار و جایگاهی برخوردار نبوده است. موسیقی در این جا عبارت از آهنگ‌ها و آلات و ادوات لهو بوده؛ که فقها از آن به موسیقی لهوی حرام تعبیر کرده‌اند. فرض بفرمایید فلان خلیفه، شب دچار بی‌خوابی می‌شده است. موسیقیدان‌ها همراه با کنیزکان مُغنی، بایستی می‌آمدند تا اسباب طرب او را فراهم کنند.»

مقام معظم رهبری ، بازدید از صدا و سیما و در جمع اهالی موسیقی، ٩ مرداد ۱۳۷۵

فردا صبح مورخ 96/6/6 جمعی از مدیران، مدرسان و طلاب حوزه های علمیه استان تهران ، با

 حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی

 در حسینیه ی امام خمینی (ره) ملاقات می کنند .

آدم دارای ولایت این است :

كه “ولی” را بشناسد،

فکر “ولی” را بداند،

با “ولی” همفکر بشود،

عمل “ولی” را بشناسد،

با “ولی” هم عمل بشود،

دنبال او راه بیفتد، خودش را فکراً و عملاً پیوسته با “ولی” بکند، این شخص با ولایت است.

كتاب طرح كلی انديشه اسلامی در قرآن، ص۵۶۳

از زمان امام صادق(ع) نقطه عطفی در تاریخ اسلام پیدا شد.

ایشان شأن فقیه را از حد افتاء به حد ولایت بالا برد و فرمود:

«انی قد جعلته علیکم حاکماً…»

من آنان را سرپرست شما قرار دادم.

در قضایای سیاسی، شیعیان وقتی دیدند که حاکم با خروج از معیارها و ضوابط اسلامی، شراب می خورد.

عده ای بر این نظر بودند، اگر سلطان خلاف شرع کرد، نباید از او تبعیت کرد؛

«لا طاعه لمخلوق فی معصیه الخالق»

اما رأی دیگر منحصر به امام صادق(ع) است.

حاصل این رأی آن است که نه قیام مسلحانه، نه تأیید سلطان، نه کنار نشستن و کاری نکردن.

بلکه خود شیعه در داخل حکومت اسلامی، حکومتی ایجاد می کند که امروزه آن را دولت در دولت یا دولت سایه می نامند.

این نظریه از ویژگی های مدیریت سیاسی امام صادق(ع) است.

طبعاً این فقه در مباحث علمی و سیاسی برای خود ولایت می بیند.

منبع

کلینی، کافی، ج۱، ص۶۷،
طوسی، من لایحضر، ج۲، ص۶۲۱